یک سال پس از تخلیه از کابل، یک خبرنگار افغانستان به زندگی به عنوان یک پناهنده می پردازد.

صالحه سعادت یکی از صدها هزار افغانستانی است که پس از تسلط طالبان بر دولت در آگست 2021، برای فرار از افغانستان به فرودگاه کابل شتافتند.

سعادت قبل از فرار از افغانستان یک خبرنگار رادیو و تلویزیون بود که جوایز زیاد دریافت کرده است. هنگامی که او از کمپ نظامی فورت مک کوی در ویسکانسین بیرون شد به شیکاگو رسید، مصمم بود به حرفه خود در روزنامه‌نگاری ادامه دهد.

سعادت مدافع سرسخت روزنامه نگاری مستقل، آزادی بیان و جلب توجه به بی عدالتی ها به دلیل تجربه زندگی خود تحت حکومت طالبان است.

سعادت می گوید: «این مسئولیت اولیه من است که صدای مردم را با پرداختن به داستان های انان با دنیا در میان بگذارم.»

سعادت به عنوان یکی از همکاران گزارشگر در مجله بی مرز، داستان های افغانان در تبعید در ایالات متحده را، از جمله قانونگذاران سابق افغان و یک ولسوال زن که در کنار نیروهای امنیت ملی با طالبان جنگید، به اشتراک گذاشت. او همچنین داستان ها را به زبان فارسی ترجمه کرد تا افغان ها بتوانند به گزارش های ما دسترسی داشته باشند.

پاییز امسال، سعادت فصل جدیدی را آغاز خواهد کرد زیرا او مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته ارتباطات جمعی در دانشگاه ایالتی تگزاس دنبال می کند. او با مجله بی مرز درباره اهداف، دستاوردها و سختی های خود در اولین سال حضورش در ایالات متحده صحبت کرد.

سال گذشته در این زمان مجبور شد از افغانستان به تنهایی فرار کند و هر آنچه را که داشت پشت سر گذاشت. یک سال بعد به سرعت در ایالات متحده در مجله بی مرز گزارشگر شد و اکنون در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه تگزاس تحصیل می کند. 

سفر بسیار سخت بود. همه چیزم را از دست دادم: خانه ام، خانواده ام، کشورم، همه چیزم. دو ماه پس از آزادی از کمپ فورت مک کوی در ویسکانسین، به منطقه وست منت در ایالت ایلینوی آمدم.

برای من خیلی سخت بود. هیچ آشنا و دوستی نداشتم، کسی را نمی شناختم. من نمی توانم خیلی راحت با افراد مختلف ارتباط برقرار کنم. همه چیز برای من کاملاً جدید بود، سفر سخت و طولانی بود. فکر می کردم از کجا شروع کنم؟ هفته اول اینجا کارت کتابخانه گرفتم و هر روز گوگل جستجو می کردم. کتابخانه ای پیدا کردم که کلاس های ESL برگزار می کرد و ثبت نام کردم. در افغانستان هرگز انگلیسی صحبت نمی کردم، اما اینجا داشتم یاد می گرفتم. در کلاس ها ثبت نام کردم و دوستان خوبی پیدا کردم.

این بسیار دشوار است برای بهبود, برای شروع از ابتدا. اما فکر کنم خيلي خوش شانسم .

من در این یک سال دو فیلوشیب دریافت کردم، یکی از دانشگاه جورج تاون و دیگری از نهاد بین المللی رسانه و زنان و هم با مجله بی مرز کارم را به حیث گزارشگر شروع کردم. نخستین بار که با نیسا و میشل، بنیانگذاران مجله بی مرز در یک رستورانت برای پیوستن به یک اتاق خبر در ایالات متحده ملاقات داشتم خیلی استرس و هیجان داشتم حس جالبی بود.

در سال گذشته دستاوردهای زیادی کسب کردم و وارد دانشگاه ایالتی تگزاس شدم. من قصد دارم مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته ارتباطات جمعی بگیرم. من یک روزنامه نگار در افغانستان بودم، آن را دوست داشتم و می خواهم به پیشرفت خود ادامه دهم.

پس از گزارش از جوامع افغان در آمریکا، چالش های اصلی که مشاهده کرده ایید چه هستند؟

بزرگترین مشکل پروسه مهاجرت و آینده نامعلوم افغان های اینجاست. این فقط در شیکاگو نیست. من با پناهندگان افغان در واشنگتن دی سی، مریلند و ویرجینیا ملاقات کردم که مشکلات مشابه و آینده نامعلومی دارند. اکثر آنها دارای یک مانع زبانی هستند، بنابراین نمی توانند کمکی پیدا کنند و از نظر اجتماعی منزوی هستند. آنها همچنین اعتماد به نفس ندارند و باید برای حمایت به یکدیگر تکیه کنند.

من می خواهم داستان های آنها را با جهان به اشتراک بگذارم. چرا آنها پناهنده هستند؟ چرا آمدند؟ چرا آنها کشورهای خود را ترک کردند؟ افراد چه نوع دردها یا احساساتی را تجربه می کنند؟

کار کردن با مجله بی مرز چه بود؟

این یک فرصت طلایی برای من بود. زمانی که در افغانستان بودم به فارسی می نوشتم. حالا می توانم به انگلیسی بنویسم. من یاد گرفتم که چگونه از Slack و Google Docs استفاده کنم. روز به روز در زبان انگلیسی پیشرفت می کنم و به همین دلیل اکنون مخاطبان بین المللی دارم.

مردم در سراسر جهان مقالات من را می خوانند، نظر می دهند و با من در مورد آنچه در مجله بی مرز منتشر می کنم با من تماس می گیرند. اخیراً نشنال جئوگرافیک با من تماس گرفت و با آنها ملاقاتی داشتم. آنها بسیار علاقه مند هستند که با من مصاحبه کنند و من را در یک مستند در مورد زنان خبرنگار فعال افغانستان مانند من بگنجانند. اکنون احساس می کنم که دارم به سمت یک روزنامه نگار بین المللی حرکت می کنم.

گزارش صالحه برای مجموعه ما، پرندگان بال شکسته: افغانها در تبعید را بیشتر بخوانید. گزارش او با حمایت صندوق Crossroads و PEN آمریکا امکان پذیر شد.