پناهندگان افغان با سپاس از رضاکاران دوچرخه های اهدایی دریافت می کنند.

بعد از ظهر شنبه آفتابی بود که یحیی نظری ۱۴ ساله و مامایش محمد ایمل به حیاط خلوت خانه ناتالی مور تاپینکا در حومه ایوانستون راه افتادند. چشمانش در حالی به زمین بود بی سر و صدا به مور تاپینکا و پدرش اسکات مور سلام می کرد. مامایش او را به جلو تشویق می کرد. مور او به حیاطی که پر از یک ردیف طولانی دوچرخه با اندازه ها و رنگ های مختلف بود استقبال می کرد. آن موقع· چشمان نظری بالا رفت و پر از هیجان شد. آنان بر روی دوچرخه سیاه وسفید براق چشم دوختند که به نظر مناسب و ثابت می رسید. او مستقیماً به سمت آن راه می رفت و دسته هایش را بی تردید تکان می داد.

نظری یکی از ۵۰ بچه پناهنده ای است که از ماه مارچ سال جاری دوچرخه رایگان ازاین پدر و دختر دریافت کرده است.

نظری که پس از سقوط نظام افغانستان به دست طالبان به آمریکا آمد، می گوید: «حالا با این دوچرخه به مغازه های نزدیک می رویم تا برای خانواده مامایم مواد غذایی بیارم و با دوستانم در پارک دوچرخه سواری کنم.» او هم اکنون به همراه خانواده مامایش در سمت شمال شیکاگو زندگی می کند.

مور توپینکا و پدرش پس از اینکه از طریق گروه فیس بوک (RCC) به یک خانواده پناهنده کمک کرد، این کار را آغاز کردند. مور برای پدر این خانواده که قصد داشت از دوچرخه برای رفتن به محل کار استفاده کند، دوچرخه ترمیم کرد.

در ماه مارچ، آنان با دانا اسمیت، یکی دیگر از اعضای گروه فیس بوک (RCC)  که از نوامبر ترمیم  دوچرخه را برای پناهندگان هماهنگ می کند، ارتباط برقرار کردند. گاراژ اسمیت پر از دوچرخه های است که قرار است به پناهندگان افغان اهدا شوند. دوچرخه های کار در محله پیلسن شیکاگو و مجموعه دریافت شده در محله راجرز پارک. با تعداد زیادی دوچرخه برای ترمیم، اسمیت از مور توپینکا خواست تا تمام کمک های مالی ترمیم دوچرخه های بچه ها را انجام دهد.

اسمیت که برای هماهنگی برنامه های کمک غذایی برای وزارت کشاورزی ایالات متحده کار می کند، چندین ساعت در هفته را صرف ترمیم دوچرخه می کند. این علاوه بر ایجاد یک جریان ثابت از کمک‌های مالی، توزیع دوچرخه، سازماندهی داوطلبان و دریافت درخواست‌های جدید از طریق گروه فیس‌بوک است.

اسمیت که در سال 2019 به‌عنوان داوطلب به ترمیم دوچرخه‌ها آغاز کرد، گفت: «مدیریت و هماهنگی بیشتر از ترمیم دوچرخه‌ها وقت نیاز دارد. این مجموعه دوچرخه‌ها به ترمیم و پرزه جات جدید نیاز دارند قرار است به او بدهند.

چند ماه بعد، اخبار در مورد دوچرخه های اهدایی پخش می شوند و داوطلبان به طور منظم از مردم دوچرخه های کمک شده دریافت می کنند.

مور که در ترمیم گاه خانه خود دقیقن روبه‌روی خانه دخترش کار می‌کند، گفت: بیشتر کمک‌ها از سوی خانواده‌هایی می‌آیند که فرزندان شان بزرگ شدند و از دوچرخه‌ها استفاده نمی کنند. برخی از دوچرخه‌ها شکل مناسبی دارند، اما برخی دیگر به قطعات جدید نیاز دارند تا مطمئن شوند دوچرخه سالم است و به درستی کار می‌کند. این بدین معنی است که زنجیر، پدال ها و چرخ ها را بررسی کنند و اطمینان حاصل کنند که دوچرخه دارای بازتاب دهنده ایمنی است. در برخی موارد مور از جیب خود هزینه قطعات جدید را پرداخت می کند.

مور گفت: «من می‌خواهم دو چرخه ها ظاهر زیبا داشته باشند. من کارهای زیبایی زیاد انجام داده ام و سعی می‌کنم آن‌ها را قسمی ترمیم کنم که کودکان جذب آنها شوند و به آن افتخار کند.»

هر کسی که دوچرخه برمی‌دارد یک قفل و کلاه ایمنی نیز دریافت می‌کند که مور توپینکا می‌گوید مهم‌ترین قسمت آن است. بدون آنها، بچه ها و دوچرخه های جدید شان ایمن نخواهند بود. «واقعاً خوب است که به یک بچه کلاه ایمنی جدید خود را بدهید و به او اجازه دهید رنگ آن را انتخاب کند. آنها بسیار به پوشیدن آنها افتخار می کنند، "او گفت.

اما از آنجایکه پرزه جات دوچرخه ها از سوی اهداکنندگان تهیه نمی شود، مور توپینکا اغلب خودش این هزینه‌ها را بر عهده می‌گیرد. او گفت برای افرادی که به دنبال دوچرخه های اهدایی هستند، کلاه های ایمنی و قفل· بیشتر از دوچرخه نیاز است.

مور توپینکا و پدرش مدت ها قبل از اینکه گروه فیس بوک (RCC) را پیدا کنند، مشتاق دوچرخه سواران بودند. آنان احساس کردند برخی از پناهندگان با دریافت این دوچرخه ها برای اولین بار است دوچرخه سواری می کنند. آنان از این کارشان لذت ببرند.

مور به نقل قولی از نویسنده آرتور کونان دویل اشاره کرد که بر روی دیوار اتاق خوابش به نمایش گذاشته شده بود:

«وقتی روحیه ضعیف است، وقتی روز تاریک به نظر می‌رسد، وقتی کار یک نواخت می‌شود، وقتی امید نیست، فقط سوار دوچرخه شوید و بدون فکر کردن به چیزی جز سواری که در حال انجام آن هستید، در جاده بچرخید.»

داوطلبان ارتباطی جامعه پناهندگان در حال جمع آوری کمک های مالی برای قفل دوچرخه و کلاه ایمنی از طریق GoFundMe.

صالحه سعادت در گزارش این داستان سهم داشت. این داستان با همکاری دانشگاه دیپال (DePaul) نشر شده است.

یادداشت سردبیر 6/15/22: صالحه سعادت، خبرنگار مجله بی مرز، یک دوچرخه از این گروه فیس بوک دریافت کرد.